marti669: Gil zwyczajny, gil (Pyrrhula pyrrhula) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczaków (Fringillidae).Wyróżniono jedenaście gatunków P. pyrrhula[4][5]:

   P. pyrrhula pileata – Wyspy Brytyjskie.
   gil zwyczajny (P. pyrrhula pyrrhula) – północna, południowo-środkowa i wschodnia Europa do centralnej Syberii.
   P. pyrrhula europoea – zachodnia Europa.
   P. pyrrhula iberiae – południowo-zachodnia Francja, północny Półwysep Iberyjski.
   P. pyrrhula paphlagoniae – północno-zachodnia Turcja.
   P. pyrrhula rossikowi – północno-wschodnia Turcja i Kaukaz.
   gil siwy (P. pyrrhula cineracea) – zachodnia Syberia i północno-wschodni Kazachstan do wschodniej Syberii i północno-wschodnie Chiny.
   P. pyrrhula caspica – Azerbejdżan i północny Iran.
   P. pyrrhula cassinii – wschodnia Syberia.
   gil czerwonolicy (P. pyrrhula griseiventris) – Wyspy Kurylskie i północna Japonia.
   P. pyrrhula rosacea – Sachalin.

Występowanie

Zamieszkuje północną Europę i Azję aż po Kamczatkę i Japonię. Poza tym spotkać go można w północnej Turcji i Iranie. Nie zamieszkuje regionów śródziemnomorskich. Częściowo osiadły, ale wiele ptaków migruje zimą bardziej na południe, koczując w miejscach występowania pokarmu. Tylko populacje gnieżdżące się strefie tajgi na północy Europy i Azji migrują regularnie w rejony leżące w niższych szerokościach geograficznych na obu kontynentach. Przeloty od marca do kwietnia i od października do listopada.

   W Polsce nieliczny ptak lęgowy we wszystkich regionach, lokalnie może być średnio liczny. Przez 200 lat na terenie Polski gile odbywały lęgi prawie wyłącznie w górach. Na pozostałym obszarze niegdyś tylko zimował, ale co najmniej od początku XX wieku zasięg jego występowania się rozszerzał, a liczebność wzrastała[6]. Kolonizacja posuwała się od zachodu ku północnym i wschodnim regionom. Występowanie nierównomierne. Do tej pory trwa ekspansja tego ptaka, gdyż zaczyna się on gnieździć w niewielkich lasach i parkach miejskich (do tej pory tam go nie spotykano). Najczęściej widywany w kraju w okresie zimowym gdy w stadach na drzewie szuka owoców. W okresie lęgowym trudno go zobaczyć gdyż staje się wtedy skrytym ptakiem. Na jesieni pojawiają się osobniki z północno-wschodniej Europy, gdyż dla nich zima tam jest zbyt surowa. Pozostają dość licznie w parkach, lasach i ogrodach północno-wschodnich regionów oraz w górach do kwietnia.